Morze spokoju - Katja Millay

źródło: lubimyczytac.pl

Mówiąc szczerze: ''jestem w plecy'' z nowościami na półkach w księgarniach, więc niemal oniemiałam, kiedy pisząc tę recenzję dowiedziałam się, że ta książka pochodzi z nowego  gatunku - New Adult. Whatever, muszę przyznać, że podoba mi się ten gatunek. Wielokrotnie samodzielnie próbowałam go nazwać, chcąc czytać więcej podobnych książek, jednak nigdy nie wiedziałam, gdzie powinnam ich szukać. Teraz już wiem. A skoro wy już wiecie,że go lubię, to nie muszę się już ukrywać z tym, że i tę książkę polubiłam z wielu powodów. Z jakich?

Podoba mi się to, że w książkach z tego gatunku wszystko jest takie realne i nam bliskie. Każdy z nas kogoś w swoim życiu traci i musi sobie z tym radzić. Każdy z nas ma swoje problemy i mroczne tajemnice. Tak też było z Nastyą, która nie była taka, jak jej rówieśnicy. Nie myślała o chłopakach, ani o ciuchach. Skupiała się tylko na rozmyślaniu o osobie, która chciała ją zamordować. Kiedy poznaje Josha, który nie zadaje żadnych pytań i po prostu ją akceptuje, postanawia się go trzymać, jednak nie dopuszczać do siebie zbyt blisko. Niestety jej plan zaczyna się rozpadać, kiedy pozwala mu poznać siebie, a on mówi jej o sobie. Czy nieszczęśliwa para nastolatków odnajdzie swoje Morze Spokoju?

Mogłabym zacząć od interpretacji książki, dzieląc ją na kolory, zachowania bohaterów, świat przedstawiony. Ostatnio jestem w tym specjalistką ze względu na interpretację lektur szkolnych, jednak wydaje mi się, że nie muszę tego robić. Każdy z nas wie, że czerń oznacza jedno - a właściwie zestaw negatywnych emocji - począwszy od żałoby, straty, bólu, złości, nienawiści, niesprawiedliwości, przerażenia, brutalności, a skończywszy na buncie i aspołecznym zachowaniu.

Nastya ubiera się na czarno, jest aspołeczna i w ogóle nie mówi od ''tamtego'' dnia. Jest skrzywdzona, ale nie chce z nikim o tym rozmawiać.  Wtedy poznaje drugą, skrzywdzoną przez los duszę. Cierpienie ich łączy i pozwala siebie nawzajem zrozumieć, ale jest coś jeszcze... Miłość. Nie od pierwszego spojrzenia, ale zdecydowanie prawdziwa i przepełniona wiarą, wyrozumiałością, zrozumieniem, dobrocią, opiekuńczością i przede wszystkim przyjaźnią.

Podoba mi się powolne prowadzenie opowieści, które ze strony na stronę zdradza nam coraz więcej sekretów bohaterów. Stopniowo składa całą historię w całość i jednocześnie buduje napięcie. Jest to o wiele lepsze, niż lanie wody przez milion kartek. Zabieg ten nie pozwala odłożyć książki, ponieważ ze strony na stronę mamy nadzieję, że to wszystko w końcu się wyjaśni.

Właśnie to mnie przy niej najbardziej trzymało. Ta chęć poznania prawdy, odkrycia tajemnicy dziewczyny. To był mocny punkt tej książki. Dzięki niemu słabe, a czasami denerwujące zachowania bohaterów znikały w cień.

Książka Katji Millay jest dobra, ale nie najlepsza. Nie nazwę jej geniuszem, nie powiem, że jest niepowtarzalna i wyjątkowa. Pokazuje, że można mieć nadzieję i być szczęśliwym w tym szarym, ponurym świecie, i dlatego ją polecam. Daje iskierkę nadziei, której i nam czasami brakuje.

***

Jestem chora, więc wreszcie znalazłam chwilkę czasu, żeby do was zajrzeć. Mam nadzieję, że nadal nas odwiedzacie, ponieważ mam zamiar zaglądać tutaj częściej. :)